Fun songs of Madan Mohan

Another 25th June, another Madan Mohan anniversary! He would have been 91 this year (born in 1924). There is so much that has been written & said about Madan Mohan, the great music director! He would have been amused by all of this... How one of his compositions-
Hamare baad ab mehfil mein afsane bayan honge
Bahare humko dhoondegi na jane hum kahan honge...
- from the film Baghi (1953) is proving to be prophetically or ironically true now, 40 years after his death!
He has had many film releases after his death (from Mausam, Laila Majnu, Sahib Bahadur to Veer Zara-2004). Some of those films have been successful at the box office- a thing that eluded him for the better part of his career. There are many stage shows to commemorate his birth & death anniversary each year at least in Pune & Mumbai.
There is a website www.madanmohan.in that gives all information  that you would like to know about Madan Mohan including his unheard songs. A few years back, there was even an advertisement featuring Imran Khan & Kalki Koechlin that used his original song from the film Hanste Zakhm, sung by Mohammad Rafi lyrics by Kaifi Azmi- 'Tum jo mil gaye ho'!

So the point is what more could one add to what is already being said about him! But still here am I with few more songs of Madan Mohan! I have tried to explore a different facet of Madan Mohan's music. And it was a sheer joy to do so. I wanted you all to be a part of this journey. That is why this blog! 

You would generally associate Madan Mohan with soulful compositions- ghazals & romantic songs, sad songs etc. He was undoubtedly the King of ghazals. But he also did quite a lot of fun songs- more so in the earlier part of his career, but even sporadically in the later part. Fun songs would not just mean pacy rhythm or a different orchestration, but also different type of lyrics. Coincidentally ( and not surprisingly either!), many of such Madan Mohan songs have Kishore Kumar as singer (or even actor) & Rajinder Krishan as lyricist. We all know how Kishore Kumar was favourite singer of S D & later R D Burman. But from the songs of Madan Mohan, one tends to feel that this musical partnership matched them in quality. One could argue about the few number of songs that they both had together. 

Kishore Kumar 

Rajinder Krishen

The first of the songs is from one of the earliest hits of Madan Mohan- 1956 film Bhai Bhai. The film actually had many beautiful songs- a peppy Geeta Dutt song- Ae dil mujhe bata de & the much revered song in raag Bhairavi- Qadar jane na. But there was another song with unusual lyrics. Sung by Lata Mangeshkar & Kishore Kumar- Mera naam Abdul Rehman, the song featured Kishore Kumar in a Pathani attire & was shot at Hanging garden, Mumbai. Have a look-

https://www.youtube.com/watch?v=EgMS5O-CBZQ

When they both worked together later in Manmauji, they used the same lyrics- Ek tha Abdul Rehman. Manmauji as we all know also had the wonderful song- Zaroorat hai.

https://youtu.be/1zmb_8F4HuE

Then in 1959, they worked in the film- Chacha Zindabad which was produced & directed by actor Om Prakash. Right from the film title, the film appears to be a comedy. (I haven't seen it, but would surely like to) Madan Mohan has had quite a few films in which he had composed ghazals. (Adalat, Jahan Ara for instance)All those were monumental works. But this film has 4 songs which could fit in to the theme that I have chosen. Each one has a different flavour. While the song Ae hasino has prelude music & Kishore Kumar's voice for almost a minute & half before the song actually starts, Kishore Kumar ends the song- Badi Cheez hai pyar Mohabbat in his unique & inimitable style. The song- Bach gaye hum dono has a tonga rhythm but no tonga in the actual song. This song also has all the fun elements & also underlined Kishore Kumar as an entertainer & performer to the core. The second & third stanzas are brilliantly sung by both Lata & Kishore. But the best of the four is the song- Des chhudaye bhes chhudaye. The song actually begins with a small alaap by Kishore Kumar singing on a Tanpura. The mukhda & the 3 antaras are so poles apart from each other that it is almost like 2 different personalities singing them. The song is too hilarious. Just a conjecture- the song features him & the heroine in their respective homes & he singing while she watches from her window. Was this the germ of the film Padosan ?(for which incidentally Rajinder Krishen was also the lyricist, screen play & dialogues writer)

Des chhudaye-https://www.youtube.com/watch?v=9nK3St20t-s 

Badi Cheez- https://www.youtube.com/watch?v=pPxBVkYWwiY 

Ae hasino-https://www.youtube.com/watch?v=BNGc2778K30 

Keep aside Kishore Kumar & then see if you have any other singer with whom Madan Mohan gave fun songs. There are only a few, unfortunately. The rhythm differs so does the tone. The masti element is less. Here is Lata & Rafi from the 1956 film Pocketmar. The song features Dev Anand & comedy actor Gope. 

https://www.youtube.com/watch?v=8REXpW3a4g8

Mohammad Rafi 

Lata Mangeshkar 

Signing off with another Rafi song, this time with Asha Bhosale from the 1963 film Akeli mat jayiyo. The song features Agha and Minu Mumtaz on screen. Have a look - https://youtu.be/WzqBvz_mGlE

(Those interested could also read my first blog on Madan Mohan, written on 24 June 2013, with the theme- Tandem songs of Madan Mohan.)

(Some) Temples of Goa: A Photo blog

Goa is not just about beaches, churches & the famous temples of Mangeshi and Shantadurga. There is lots more to explore in this small, yet beautiful state. In our recent trip we had an opportunity to visit some of these places. In this photo blog, I would be showcasing some of the temples of Goa. This is by no means a comprehensive & all inclusive blog. There could be many more such temples. Also at the very outset, let me be clear that I am not a good photographer. In fact, all these photos have been taken from my mobile camera. And last but not the least, I am no authority on architecture. So whatever I comment need not have that authenticity. So with all the disclaimers in place, here we begin with the Temples of Goa...

A common thread that runs in most of the temples is the history. Many temples have been relocated. Due to the Portuguese aggression & inquisition, the Hindus had to flee  from the areas of Portuguese dominance to safer places, carrying with them the deities. This was done to prevent the destruction of the idols at the hands of ruthless Portuguese rulers who showed no mercy & persecuted many a Hindu temple.
This history has been displayed at the entrance of the Ganesh Temple at Khandola, just ahead of Mashel.

 

There are a few essential features of a typical Goan temple. Most of them are seen the Khandola temple. One of those features is a huge 'Sabha Mandap' or a corridor that leads to the main shrine. The second feature is that the dome is at the end of the Mandap & covers only the main shrine & not the entire Mandap. The Mandap therefore needs to have pillars. Just to give an analogy to help you visualize,the entire structure appears like a cruise ship.

    

 

The Sabha Mandaps are so large that they could easily accommodate hundreds of people. They are used not just for the annual festivals or yatras, but also for marriage ceremonies. When we visited Khandola, indeed one such marriage ceremony was going on. 

The idol of Lord Ganesh at Khandola is different than what is usually seen....

 

After the Devki krishna temple (about which I have written in earlier blog) complex at Mashel & Ganesh Temple at Khandola, we went ahead on the Fonda (or Ponda) road. All the vehicles were lining up to visit the famous Mangeshi temple at Priyol. We had seen it earlier & by then it was already 1 pm . We thought the temple might be closed for the afternoon. So we decided to skip it & went ahead. Just about a kilometre behind Mangeshi, there is another beautiful temple- the Mahalasa Narayani temple at Mhardol. . It was worth the visit as we found another few characteristics of typical Goan temples over there. At the entrance there is a tall, tower-like structure called- 'Deep-mal' or 'Deep-sthambha'. This is meant for lighting lamps on special occasions. Lighting the lamps placed in the notches in the tower must be a task by itself. They would obviously start lighting it from top to bottom.

 

This Deep-sthambh is a common phenomenon at the temples. But in this temple, just next to it, we saw a tall Samai, again a traditional lamp. This was made of brass & almost was of he same height as the sthambh. 

 

The Mhardol temple is beautiful & according to me, it looks  somewhat like a Pagoda.

 


We stayed at Arpora. From there, on the way to Anjuna beach, we found a temple at Hadfade. The Deep stambha was lighted with electric lamps. But it gave an idea how the above tower would look like when lit...

 

In a small village Bori, we found another temple with all the essential features. I don't know if this is an essential feature-but most of the temples are painted yellow or pinkish red or shades of red from the outside.Have a look at this-

This is the Navdurga temple at Bori.

But the temple that is simply breathtaking is the Mahadev Temple at Tambdi Surla- which is not far from the Goa- Karnataka border, almost 65 km from Panaji. Not just the temple, but the road that takes you there is also very refreshing-lined on both sides by lush green trees & at times you get a feeling that you are passing through a dense forest. It is indeed situated in the north east part of Bhagwan Mahaveer Sanctuary & Mollem National Park. Its location in the forest was the main reason that it survived Portuguese attack. It has remained intact & is indeed a sight to behold.

It is said to be the oldest temple of Goa. There are conflicting opinions as to who built the temple. The local people would tell you that it was build by the Pandavas when they stayed here during their exile. When you search for the information, you get a different information- that this is built in Hemadpanthi style (between tenth to fourteenth century) & is considered to be the only specimen of Kadamba-Yadava architecture in basalt stone preserved and available in Goa.

 There are intricate carvings on the pillars, ceilings & also the main structure from outside...

 

 

                              


This is a temple of Lord Shiva & a large number of devotees throng this place during the annual Mahashivratri festival. But at least when we were there, this place was so calm & serene...
Hardly any tourists... No rush... No standing in queue... In fact is good that not many people know of this temple or even if they do, they don't take the pains of reaching here...Or else by now this splendid work of architecture would have been spoiled  by all sorts of tourists coming there....

बकुल गंध मोहरे ….

२००९ मध्ये गोव्यात आलो होतो. तेव्हाचे चित्र मनात अजूनही अगदी फिट्ट बसले आहे. माशेल गावात शिरल्यावर डावीकडे वळायचं आणि रस्त्याचा उतार संपला की उजव्या हाताला दिसतं पिंपळाचं मोठं झाड… झाडाभोवती पार ! तुम्ही झाडाकडे पाठ केली की तुम्हांला तुमच्यासमोर दिसतं ते देवकी-कृष्णाचं देऊळ ! थोड्या पायऱ्या चढून तुम्ही देवळाकडे आलात आणि मागे वळून पाहिलं की पुन्हा ते झाड तर दिसतंच, शिवाय तुमच्या डाव्या हाताला दिसतं अजून एक देऊळ- गजांतलक्ष्मीचं आणि समोर आणखी एक- शांतादुर्गेचं ! आणि झाड आणि ह्या देवळांच्या मध्ये एक मोठं मैदान ! हा सगळा panoramic view डोळ्यासमोर आहेच… शिवाय त्या झाडावर बसलेले पक्षी - गडद पिवळ्या रंगाचा  हळद्या (Golden Oriole )चा ३-४ पक्ष्यांचा थवा ! त्यांचा तो सुमधुर आवाज ! तेही सर्व आठवतं !  एवढे Orioles एकावेळी  एकत्र मी कधीच पाहिले नव्हते. एवढं सगळं आठवण्याचं एक कारण म्हणजे हे आमच्या वृंदाच्या माहेरचं कुलदैवत हे तर आहेच ! पण हा सर्व अनुभव डोळे, कान आणि नाक या senses नी पुरेपूर घेतला होता म्हणूनही तो स्मरणात असावा ! 

यावेळी २८ मे ला आम्ही तिकडे गेलो. बाकी सगळं जवळजवळ तसंच होतं. का कोण जाणे, पण  देवकी-कृष्ण देवळाची रया जरा गेल्यासारखी वाटली. मुख्य देवळावर लिहिलेला माशेल शब्दही अर्धवट पडून गेला होता. खरं तर असं का व्हावं कळत नव्हतं. देऊळ परिसरात बांधकामाचं सामान इतस्ततः पडलं होतं. कदाचित मंदिराचा जीर्णोद्धार होईलही. पण आताच्या स्वरूपात देऊळ अगदी निस्तेज दिसत होतं. आत मुख्य मूर्ती आणि त्याच्या आजूबाजूची सजावट मात्र सुरेख होती. आपल्याकडे खूपच कमी ठिकाणी देवकी आणि तिच्या कडेवर श्रीकृष्ण अशी मूर्ती बघायला मिळते. हे देऊळ त्यापैकी एक ! 

 देवकी-कृष्णाचं देऊळ

देवळातल्या छतावरचं कोरीव काम 

देवकी कृष्णाची मूर्ती 

मनात सारखी मागच्या वेळी काय पाहिलं होतं आणि आता ते कसं दिसतंय याची तुलना सुरु होती. तेव्हाचे orioles अर्थातच आता दिसणं अवघडच होतं ! मग अजून काय होतं ? आणि मग एकदम लक्षात आलं- २००९ मध्ये या परिसरात बकुळीचा मंद सुवास येत होता. आणि अहो आश्चर्य ! आताही तो तसाच जाणवत होता ! फक्त तो कुठून येत होता हे काही कळत नव्हतं! कारण देवळाजवळ कुठलंच झाड दिसत नव्हतं. न राहवून शेवटी मी तिथल्या ऑफिस मधल्या माणसाला विचारलं- " इथे बकुळीचं झाड आहे का?"  ते म्हणाले- "हा वास येतोय तो त्या बायका फुलांच्या वेण्या विकतायत तिकडून! आणि झाड म्हणाल तर ते समोरच्या देवळाजवळ आहे !" आणि आम्ही पायऱ्या उतरून पाहिलं तर खरंच बायका फुलं  विकत होत्या त्यात बकुळीची फुलंही होती. मग आम्ही ते झाड शोधायला गेलो. समोरच्याच बाजूला गजांतलक्ष्मी देवळाच्या बाजूला ते झाडही सापडलं .

देऊळ आणि बकुळीचं झाड 

 

 

झाडावर फुलंही होती. मला अतिशय आनंद झाला… म्हणजे माझ्या मनातला मागचा अनुभव आता मला पुन्हा घेता आला हे मुख्य कारण ! शिवाय बकुळीच्या फुलांचा आणखी काही आठवणींशी संबंध आहे. त्याही पुन्हा जाग्या झाल्या. दोन्ही आठवणी देवळांशीच संबंधित आहेत. आठवलं म्हैसूरच्या चामुंडा देवळातलं असंच एक बकुळीचं झाड. दुर्दैवानं त्या झाडाकडे कोणाचं लक्षही जात नव्हतं. सगळ्यांना चिंता रांगेत किती काळ उभं राहून झाल्यावर दर्शन घेता येईल याचीच ! दुसरी आठवण कोळथरे इथल्या कोळेश्वर मंदिराची ! देवळात कोणीही नव्हतं . त्यामुळे अतिशय शांत वाटत होतं . संध्याकाळचा मंद वारा वाहत होता. देवळाजवळ हे भले मोठे बकुळीचे झाड ! झाडाजवळ फुलांचा सडा पडलेला होता. त्याच्या  सुवासाने आसमंत भारलेला होता. बकुळीची  फुलं अतिशय सोज्वळ, शालीन आणि अदबशीर वाटतात .फुलांच्या रंग-रुपात आणि  त्यांच्या वासांत …  कुठलाही भपका जाणवत नाही. तुमचे फार लक्ष गेले नाही तर कदाचित तुम्हांला कळणारही नाही की इथे बकुळीचं झाड आहे. फुलं दीर्घ काळ टिकतात. कोरडी झाल्यावरही मंद वास रेंगाळतो. आपल्या मनात आठवणी दरवळतात त्या प्रमाणेच हा दरवळ !

बकुळीची फुलं माझ्या एका मित्राला(योगेश खरे) फार आवडतात. आणि हे मला अलीकडेच कळलं. कॉलेजच्या काळात एका ग्रुप मध्ये असूनही तेव्हा जे कळलं  नव्हतं ते आता या whatsapp मुळे  कळलं ! योगायोगाने त्याचा दुसऱ्याच दिवशी (२९ मे ) वाढदिवस होता.  फुलाचा गंध जरी त्याला पाठवू शकलो नाही, तरी आधुनिक तंत्रज्ञानामुळे त्या फुलांचा फोटो काढून मात्र पाठवला !

बोरकरांच्या गोव्यात …

                                                                                     …१….

गोव्यात फोंड्याहून लोटलीला चाललो होतो. आमच्याबरोबर तिथेच राहणारे एक ओळखीचे श्री. गांवकर आणि त्यांचे  कुटुंब होते. अचानक त्यांच्यापैकी एक आम्हांला म्हणाले- " तुम्हांला बाकीबाब  माहित आहेत ना ? बा. भ. बोरकर? त्यांचे घर आहे इथे. . . " ते इतके off-hand बोलले की काही कळायच्या आत आम्ही बोरकरांच्या घराला ओलांडून पुढे गेलो देखील ! घर मुख्य रस्त्यावरच होते. बोरकरांच्या बोरी या गावी ! तिथून येताना मात्र गाडी मुद्दाम थांबवून हा फोटो काढला. घराची अवस्था फोटो वरून लक्षात येत असेलच ! ज्या कवीच्या रोमा-रोमात गोव्याची संस्कृती भिनली होती, ज्याने गोव्याच्या मुक्ती संग्रामात भागही घेतला होता, त्याचे घर हे असे दुर्लक्षित स्थितीत पाहून वाईट वाटले.

स्वत: आनंदयात्री असलेल्या बोरकरांनी आपल्या घराचे नाव दुसरे आनंदयात्री रवींद्रनाथ टागोरांच्या 'शांतीनिकेतन' वरून ठेवून एक प्रकारे त्यांना tribute च दिले आहे ! 

परदेशात अशा निसर्ग कवीच्या घराचे त्याच्या स्मारकात रुपांतर झाले असते हे नक्की !

त्यांच्या 'चांदणवेल' या संग्रहातल्या माझे घर या कवितेत त्यांनी त्यांच्या स्वप्नातल्या घराचे इतके सुंदर चित्र उभे केले आहे-

तृप्त स्वतंत्र गोव्यांत केव्हां तरी केव्हां तरी 

फेसाळत्या लाटांपाशी सिन्धुसरितेच्या तीरी 

बांधीन मी छोटेसेच लाल चिरेबंदी घर 

गार विलायती वेल चढवीन भिंतीवर 

मागें  विहीर काठाची वर प्राजक्ताचे खोड 

गर्द हिरवे न्हाणीशी नीरफणसाचे झाड 

केळबनाच्या कडेला स्वच्छ छोटासाच गोठा 

त्यांत सवत्स कपिला, ओल्या चाऱ्याचा नि सांठा 

फुलपाखरांच्यासाठी पुढे फुलझाडे चार 

आंबा एखादा कलमी यावी म्हणूनिया खार 

गारव्याच्यासाठी कांही गार नाजूक पोफळी 

नागमोडी त्यांच्यावर पानवेली मिरवेळी 

                 ……

-बा. भ. बोरकर 

कवितेतले हे स्वप्नचित्र आणि आताच्या वास्तवातला हा विरोधाभास सहज लक्षात येण्यासारखा आहे… 

                                                        .... २…. 

बोरकरांनी 'माझ्या गोव्याच्या भूमीत' वर्णन केलेला गोवा अजूनही बऱ्यापैकी शाबूत आहे. ठिकठिकाणी दिसणारी आंबा, नारळ-पोफळीच्या  झाडांची दाट वनराई  मन प्रसन्न करतात.आंब्यापेक्षाही फणसाची झाडं जास्त दिसली. झाडांना लटकलेले ते अजस्त्र फणस आणि हवेतही एक प्रकारचा फणसाचा घमघमाट हे आम्ही सगळीकडे अनुभवले. 

आम्ही जिथे राहिलो होतो तिथेही मागे अशीच झाडी होती.  सकाळी उठल्या उठल्याच दयाळ, बुलबुल यांची शीळ ऐकू यायची. नंतर कोकीळ, खंडया, भारद्वाज यांचे आवाज यात मिसळायचे. मध्येच हिरवा तांबट त्याच्या  गूढ आणि repetitive आवाजाने आपले अस्तित्व जाणवून द्यायचा. पलीकडच्या डोंगरावरून मोराची केकावलीही ऐकू यायची. हे सगळे आवाज कमी होते म्हणून की काय यातच भर टाकत होते गायबगळे, पाणकोंबड्यांचे विचित्र आवाज ! पण सकाळचा सगळा काळ या पक्ष्यांच्या किलबिलाटा मुळे छान जायचा हे नक्की ! 

माझ्या गोव्याच्या भूमीत 

आंब्याफणसांची रास 

फुली फळांचे पाझर 

फळी फुलांचे सुवास 

माझ्या गोव्याच्या भूमीत 

वनश्रीची कारागिरी 

पानाफुलांची कुसर 

पशुपक्ष्यांच्या किनारी 

माझ्या गोव्याच्या भूमीत 

उन्हाळ्यांत खारा वारा 

पावसांत दारापुढे 

सोन्या चांदीच्या रे धारा 

-बा. भ. बोरकर 

                                                       … ३… 

याच कवितेत बोरकर पुढे म्हणतात -

माझ्या गोव्याच्या भूमीत

सागरांत खेळे चांदी 

आतिथ्याची अगत्याची 

साऱ्या षडरसांची नांदी 

गोव्यातल्या लोकांच्या आतिथ्याचा, त्यांच्या अगत्याचाही खूप छान अनुभव आम्हांला आला. वर उल्लेख केलेलं फोंड्यात राहणारं एक कुटुंब आमच्याबरोबर पूर्ण दिवस होतं. त्यांची आणि माझ्या बायको(वृंदा)ची ओळख! त्यांच्या आजारपणावरील उपचार वृंदा जिथे काम करते त्या जहांगीर हॉस्पिटलमध्ये झाले आणि त्यात तिची त्यांना खूप मदत झाली. त्यांनी तिला गोव्यात येण्याचं म्हणतात तसं standing invitation दिलं होतं. आम्ही आल्यावर दोघा नवरा बायकोनी सुट्टी घेतली. आम्ही तिघे आणि ते चौघे असे सात जणं मिळून एका गाडीतून दिवसभर फिरलो. लोटली येथील जुने पोर्तुगीज घर, त्याच्यासमोर असलेले बिग फूट, त्यानंतर कुर्ती येथील spice plantation, बोंडला येथील प्राणी संग्रहालय आणि शेवटी तांबडी सुर्ला इथले महादेव मंदिर इतक्या ठिकाणी आम्ही गेलो. पैकी spice plantation इथली सोडल्यास त्यांनी आम्हांला कुठलीच तिकिटं काढू दिली नाहीत. आम्ही खूप आग्रह केला म्हणून आम्ही ती तेवढी तिकिटं काढू शकलो. मध्ये त्यांच्या बोरी इथल्या घरी गेलो. तिथे एक भला मोठा फणस त्यांनी कापला. शिवाय गोटी आंबेही  खायला दिले. आईस्क्रीमही होतेच. शिवाय एक किलो उच्च प्रतीचे काजूही आमच्यासाठी आणले होते. शिवाय २ भले मोठे फणसही(आम्ही कितीही नाही म्हणालो तरीही ) विकत घेऊन दिले. त्यांनी हे सर्व दिलंच, पण त्यांच्या बोलण्यातून त्यांना वाटणारी आपुलकी सहज कळून येत होती. फोंड्याहून परत निघताना अंधार पडला होता. थोडा पाऊसही पडत होता. तर हे त्यांच्या गाडीतून आम्हांला रस्ता दाखवण्यासाठी लांबपर्यंत आले. शिवाय रूम वर पोचल्यावर आम्ही कळवायच्या आत त्यांचाच फोन- " नीट पोचलात ना ?" हे विचारायला ! त्यांचे हे आदरातिथ्य बघून माझी मलाच लाज वाटली. मला नाही वाटत की मी कधी कोणासाठी सुट्टी घेऊन इतक्या सहजतेने असं काही करीन. माझ्यात एक प्रकारचा रूक्षपणा आहे. मी असं out of the way जावून कोणासाठी काही करीन असं वाटत नाही. 

या सगळ्या अगत्यात कोकणी भाषेचेही वेगळे स्थान आहे असं वाटतं. आम्ही दिवसभर गाडीतून फिरलो तेव्हा त्यांच्यातला  कोकणीतला  संवाद ऐकला .अनुनासिक स्वरात, हेल काढून बोलणे ऐकायला खूप छान वाटत होते. गाडीतले कोकणी बोलणे असे अजून कानांत घुमते आहे.  ड्रायव्हरही त्यांच्या ओळखीतला होता. बोरीच्या त्यांच्या घरी बेसिनवर मी हात धुवायला गेलो तर हा तिथे उभा ! मला म्हणाला- " तिथे साबण आहे. तो घे आणि हात या टॉवेलला पुस !" 

अहो-जाहो करण्यामुळे एकमेकांत जे उगाच अंतर येते ते अशा सहज बोलण्याने पार नाहीसे होते. 

                                                      … ४…. 

हे कुटुंब आमच्या थोडं तरी परिचयाचं होतं. पण जिथे आम्ही राहिलो होतो तिथले कोणीच आमच्या ओळखीचे नव्हते. आम्ही आमच्या रूमवर जाताना नेहमी त्यांच्या घरावरूनच जायचो. सहज घरात लक्ष जायचे. सासू किंवा त्यांची सून, कोणीही असले तरी छान हसायचे आमच्याकडे बघून. आणि विचारायचे-काय बरं आहे ना ? कुठून आलात वगैरे. . 

आम्ही पुण्याला परत जायच्या दिवशी सकाळी मी जरा गाडी पुसत होतो. त्या आजी नळीने अंगणात पाणी घालत होत्या. त्यांनी  मला विचारलं- " देऊ का नळी गाडी धुवायला?"  

निघण्यासाठी गाडीत बसलो. गाडी चालू करणार एवढ्यात त्या आल्या. त्यांच्या हातात पिशवी होती. पिशवीत १० आंबे ! आणि वर प्रेमाने म्हणाल्या- " या परत हां ! "